Βλογημένος: Ρομπέρτο Μπάτζιο: Ο Μικρός Βούδας

Ο Ιταλός επιθετικός ή και επιθετικός μέσος Ρομπέρτο Μπάτζιο (Roberto Baggio), γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου του 1967 στην μικρή κωμόπολη Καλντόνο, βόρεια της Βιτσέντζα. Έπαιξε κυρίως ως δεύτερος επιθετικός, ή και ως επιθετικός μέσος, παρόλο που ήταν σε θέση να παίζει σε διάφορες επιθετικές θέσεις. Ένας προικισμένος τεχνικά, δημιουργικός πλέι μέικερ, διακρίθηκε για τα ελεύθερα λακτίσματα του και γκολ του και θεωρείται ως ένας από τους Μεγαλύτερους Ποδοσφαιριστές Όλων των Εποχών. Το 1999 ήρθε στην 4η θέση ως Καλύτερος Παίκτης του Αιώνα σε μια δημοσκόπηση που διενεργήθηκε στο διαδίκτυο από τη FIFA και επιλέχτηκε για την Ιδανική 11άδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2002. Το 1993, ονομάστηκε Παίκτης της Χρονιάς από τη FIFA και κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα. Το 2004, ονομάστηκε από τον Πελέ στον κατάλογο «FIFA 100», των 125 Εν Ζωή Καλύτερων Παικτών του Κόσμου στο πλαίσιο των εορτασμών για τα 100 Χρόνια της FIFA.

Έπαιξε για την Ιταλία σε 56 αγώνες, σκοράροντας 27 γκολ και είναι ο 4ος Υψηλότερος Σκόρερ για την «σκουάντρα ατζούρα». Πρωταγωνίστησε με την ιταλική ομάδα που τερμάτισε 3η στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, σκοράροντας δύο φορές. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 οδήγησε την Ιταλία στον τελικό, σκοράροντας 5 γκολ, κέρδισε την Ασημένια Μπάλα σαν ο 2ος Καλύτερος Παίκτης της διοργάνωσης και ονομάστηκε στην Καλύτερη 11άδα της. Αν και ήταν ο εκτελεστής-αστέρι για την Ιταλία στο τουρνουά, η στιγμή που αστόχησε στο δικό του καθοριστικό πέναλτι, στον τελικό κόντρα στη Βραζιλία, έχει μείνει χαραγμένη σε εκατομμύρια κόσμο και θεωρείται από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές Όλων των Εποχών στην ιστορία των Μουντιάλ. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 σκόραρε δύο φορές, πριν η Ιταλία αποκλειστεί από την μετέπειτα πρωταθλήτρια Γαλλία στα προημιτελικά. Είναι ο μόνος Ιταλός που έχει σκοράρει σε 3 Παγκόσμια Κύπελλα και με 9 γκολ κατέχει το ρεκόρ για τα περισσότερα γκολ στο τουρνουά του Παγκοσμίου Κυπέλλου για την Ιταλία, μαζί με τον Πάολο Ρόσι (Paolo Rossi) και τον Κριστιάν Βιέρι (Christian Vieri).

Το 2002, έγινε ο πρώτος Ιταλός ποδοσφαιριστής, για πάνω από 50 χρόνια που έχει σκοράρει περισσότερα από 300 γκολ σταδιοδρομίας. Σήμερα είναι ο 4ος Υψηλότερος Ιταλός Σκόρερ σε όλες τις διοργανώσεις με 318 γκολ. Το 2004, κατά τη διάρκεια της τελευταίας περιόδου της καριέρας του, έγινε ο πρώτος παίκτης σε πάνω από 30 χρόνια που είχε σκοράρει 200 γκολ στην ιταλική Serie A και είναι σήμερα ο 7ος Υψηλότερος Σκόρερ Όλων των Εποχών στο ιταλικό πρωτάθλημα, με 205 γκολ. Το 1990, μεταγράφηκε από την Φιορεντίνα στην Γιουβέντους, για ποσό παγκόσμιο ρεκόρ εκείνη την εποχή. Έχει κερδίσει δύο ιταλικούς τίτλους πρωταθλήματος, ένα Κύπελλο Ιταλίας και ένα Κύπελλο UEFA, παίζοντας για 7 διαφορετικές ιταλικές ομάδες κατά τη διάρκεια της καριέρας του: Βιτσέντζα, Φιορεντίνα, Γιουβέντους, Μίλαν, Μπολόνια, Ίντερ και Μπρέσια.

Ήταν γνωστός με τα παρατσούκλια «Il Divin Codino» (Η Θεία Αλογοουρά), για το χτένισμα του στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του, καθώς και ως «Ο Μικρός Βούδας» για τις βουδιστικές του πεποιθήσεις. Το 2002, ορίστηκε Πρέσβης Καλής Θελήσεως του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών. Το 2003, ήταν η εναρκτήριος νικητής του βραβείου «Golden Foot». Σε αναγνώριση του ακτιβισμού του για τα ανθρώπινα δικαιώματα, βραβεύτηκε ως «Άνθρωπος της Ειρήνης» από τις υποψηφιότητες από τα Νόμπελ Ειρήνης το 2010. Εγκαταστάθηκε στο ιταλικό ποδοσφαιρικό Hall of Fame το 2011. Έχει διατελέσει πρόεδρος της τεχνικής επιτροπής της Ιταλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας.

Τα πρώτα χρόνια

Ήταν το όγδοο (!) παιδί της Ματθίλδης και του Φλορεντίνο Μπάτζιο. Ο Φλορεντίνο αγαπούσε το ποδόσφαιρο και αποτέλεσε παράδειγμα για τον μικρό Ρομπέρτο, που κλωτσούσε μία μπάλα όποτε έβρισκε την ευκαιρία. Η μητέρα του μπορεί να ανησυχούσε για την πορεία των μαθημάτων του, όμως ο Ρομπέρτο έμοιαζε από μικρός να ξεχωρίζει και να χαράζει την πορεία του. Στην ομάδα του Καλντόνο, στα παιδικά του χρόνια, μοιάζει με την μύγα μέσα στο γάλα. Τα υπόλοιπα παιδάκια αδυνατούσαν να τον κόψουν και όλοι είχαν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι κάτι καλό συμβαίνει με αυτό το παιδί.

Οι πρώτοι που το κατάλαβαν και άρπαξαν την ευκαιρία ήταν οι «κοντινοί» σκάουτερ της Βιτσέντζα. Σύντομα ο νεαρός Ρομπέρτο μετακόμισε εκεί και την περίοδο 1984/85 κάνει την πρώτη του γεμάτη σεζόν στην Ιταλία. Θα σημειώσει 12 γκολ σε 29 αγώνες, θα κληθεί στην εθνική ελπίδων και θα αρχίσει να προσελκύει το ενδιαφέρον μεγαλύτερων ομάδων. Με αέρινο στιλ και άνεση με την μπάλα, πριν καν κλείσει τα 18 του έδειχνε ότι είναι γεννημένος για μεγάλα πράγματα. Το καλοκαίρι του 1985, η Φιορεντίνα τα βρίσκει σε όλα με την Βιτσέντζα και δεν δυσκολεύεται να πάρει και την υπογραφή του «Ρόμπι». Νεαρός όντας, δεν είχε την πλήρη στήριξη του προπονητή του. Δυσκολευόταν να βρει θέση στην ενδεκάδα και περιοριζόταν σε συμμετοχές περνώντας ως αλλαγή.

Την περίοδο 1987/88, ο Μπάτζιο θα ξεπεταχθεί και όλοι πια στην Serie A θα μιλούν για το νέο μεγάλο ταλέντο του Ιταλικού ποδοσφαίρου. Ο εκλέκτορας της εθνικής Ιταλίας θα του δώσει την δυνατότητα, το Νοέμβρη του 1988, να ντεμπουτάρει κόντρα στην Ολλανδία με την φανέλα της μεγάλης πια «Σκουάντα Ατζούρα» ενώ την χρονιά εκείνη, ο Ρομπέρτο Μπάτζιο σε νεαρή σχετικά ηλικία, θα αποφασίσει όχι μόνο να ασπαστεί τον Βουδισμό, αλλά και να ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας, με την κοπέλα που είχε από την εφηβική του ηλικία και με την οποία είναι παντρεμένος μέχρι και σήμερα. Η ζωή του είχε αρχίσει να εκτυλίσσεται όπως την ήθελε και ίσως το σενάριο να ήταν πιο ιδανικό, αν τον Μάιο του 1989 η Γιουβέντους δεν κέρδιζε την Φιορεντίνα στον τελικό κυπέλλου Ιταλίας, στερώντας του την δυνατότητα να πανηγυρίσει το πρώτο του τρόπαιο.

Ο «κύριος» της («μεγάλης) κυρίας»

Κι όμως, ενδεχομένως κι εκείνο το παιχνίδι να ήταν αυτό που έμελλε να του αλλάξει και την ποδοσφαιρική ζωή. Η «Μεγάλη Κυρία» αποφασίζει να αποκτήσει τον Ρομπέρτο Μπάτζιο και όταν ο Τζιάνι Ανιέλι αποφάσιζε να κάνει μία τέτοια κίνηση, δεν «κολλούσε» στα χρήματα. Τελικά η Φιορεντίνα βάζει στα ταμεία της 17 εκατομμύρια δολάρια και ο Μπάτζιο αποχωρεί για το Τορίνο. Μία μετακίνηση που θα προκαλέσει επεισόδια και συμπλοκές στην Φλωρεντία, καθώς οι οπαδοί της Φιορεντίνα δεν δέχονται σε καμία περίπτωση την πώληση του μεγάλου τους αστεριού. Από την μεταγραφή του Μπάτζιο και έπειτα, σχεδόν κάθε παιχνίδι της Γιουβέντους στην Φλωρεντία, ήταν κι ένας μικρός πόλεμος. Ο Μπάτζιο με τους «μπιανκονέρι» θα γίνει πια… άντρας. Η Γιουβέντους δίνει την δυνατότητα στον «Ρόμπι» να αγωνιστεί σε πιο υψηλό επίπεδο και ο Μπάτζιο ανταποκρίνεται πλήρως. Παίρνει την φανέλα με το № 10 σπίτι του και στο Τορίνο κάνουν ήδη λόγο για το νέο Πλατινί.

Για τον Ρομπέρτο Μπάτζιο είχε φθάσει πια η ώρα των τροπαίων και της απόλυτης αναγνώρισης. Παρ’ όλ’ αυτά δεν ξεχνά και την Φιορεντίνα. Ο πρώτος του αγώνας στο «Αρτέμιο Φράνκι» είναι ξεχωριστός. «Ήταν μία μεταγραφή που έπρεπε να αποδεχθώ» λέει για να καλμάρει το κοινό των «βιόλα» που όμως δεν συμφωνεί. Για κακή του τύχη η Γιουβέντους κερδίζει πέναλτι. Ο ίδιος, μόνιμος εκτελεστής, όχι μόνο δεν θα δεχθεί να το εκτελέσει, αλλά την ώρα που γίνεται αλλαγή, θα κατευθυνθεί στην κερκίδα των οπαδών της Φιορεντίνα για να τους ευχαριστήσει. Όλα αυτά όμως μπαίνουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Για τον Μπάτζιο υπήρχε πια η Γιουβέντους και το 1993 θα πανηγυρίσει το πρώτο και μοναδικό τελικά ευρωπαϊκό τρόπαιο. Παίρνει τον ρόλο του απόλυτου πρωταγωνιστή στον διπλό τελικό με την Μπορούσια Ντόρτμουντ και η Γιουβέντους με τον Ρομπέρτο Μπάτζιο να σκοράρει τρεις φορές στα δύο παιχνίδια, κατακτά το κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Την ίδια χρονιά ανακηρύσσεται καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου, φθάνοντας σχεδόν στο απόγειο της δόξας του. Το μόνο που του απέμενε βέβαια ήταν μία καλή ακόμη παρουσία σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Το 1990 ήταν άλλωστε μικρός και όχι ακόμη βασικός στην «Σκουάντρα Ατζούρα».

Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο έδειχνε να διανύει την καλύτερη περίοδο της καριέρας του. Ένας τραυματισμός αλλά και το… χαμένο πέναλτι-εφιάλτης στις Η.Π.Α. δεν τον πτοούν. Επιστρέφει δριμύτερος και το 1995 κατακτά το πρώτο του «σκουντέτο» με την φανέλα βεβαίως της Γιουβέντους. Την ίδια χρονιά η «Μεγάλη Κυρία» κατακτά και το κύπελλο και δείχνει έτοιμη να επιστρέψει για τα καλά στην κορυφή της Ευρώπης. Πράγματα θα το κάνει έναν χρόνο μετά. Μόνο που ο Μπάτζιο δεν ήταν πια κάτοικος Τορίνου αλλά… Μιλάνου. Ένας πιτσιρικάς μοιάζει να του κλέβει την δόξα και την θέση στην Γιουβέντους. Λεγόταν Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο και έκανε τον Μπάτζιο να περισσεύει. Ο κόσμος μπορεί να αντιδρά, όμως στην Γιούβε κουμάντο κάνει μόνο η διοίκηση. Έτσι, αποφασίζει το καλοκαίρι του 1995 να πουλήσει τον Μπάτζιο στην Μίλαν που… παραμόνευε, θεωρώντας ότι ο κύκλος στο Τορίνο είχε κλείσει. Από τους «μπιανκονέρι» αποχωρεί με 141 συμμετοχές και 78 τέρματα μέσα σε μία πενταετία.

Ουσιαστικά ο Μπάτζιο δεν ήταν ποτέ πια ο ίδιος σε όποια ομάδα κι αν αγωνίστηκε. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι ξέχασε το… τόπι. Κάθε άλλο. Ο «Ρόμπι» γίνεται μόνιμο θέμα συζήτησης στο Μιλάνο, από την στιγμή που έρχεται ο Αρίγκο Σάκι. Οι «ροσονέρι» επενδύουν σε αυτόν, όμως ο Σάκι προτιμά να τον αφήνει στον πάγκο., Καλύτεροι του διακρίνει ο κόσμος ότι δεν υπάρχουν και έτσι οι αντιδράσεις δεν αργούν. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι τον στηρίζει. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τον θέλει όμως… δεν πωλείται. Τελικά, το 1996 κατακτά το πρωτάθλημα Ιταλίας με την Μίλαν και γίνεται ο πρώτος Ιταλός παίκτης που το καταφέρνει δύο συνεχόμενα χρόνια με δύο διαφορετικές ομάδες. Η κόντρα του με τον Αρίγκο Σάκι, όμως, αρκεί για να του δείξει τον δρόμο της εξόδου. Το 1997 ο κύκλος του στους «ροσονέρι» μοιάζει να κλείνει άδοξα. Με 51 συμμετοχές και 12 γκολ, λέει και δικαιολογημένα ότι μπορούσε να προσφέρει περισσότερα. Οι οπαδοί της Μίλαν συμφωνούν, εκτιμώντας πως… δεν φταίει αυτός αλλά ο προπονητής που δεν τον χρησιμοποιούσε όσο έπρεπε.

Η μεταγραφή του στην Μπολόνια το καλοκαίρι του 1997 προκαλεί αίσθηση. Αρκετοί είναι αυτοί που στοιχηματίζουν ότι ο 30χρονος τότε Ρομπέρτο Μπάτζιο έχει ήδη πάρει τον κατήφορο στην ποδοσφαιρική του καριέρα. Η Εθνική Ιταλίας είχε αρχίσει να βρίσκει πια άλλους ηγέτες και ο «Ρόμπι» κατέληγε σε μία μικρομεσαία ομάδα που του έδινε πάντως τον ρόλο του ηγέτη. Ο Μπάτζιο δείχνει με τρόπο εκκωφαντικό πως είναι «ζωντανός». Παίρνει από το χεράκι την Μπολόνια και την οδηγεί. Σκοράρει 22 φορές σε 30 παιχνίδια και αναγκάζει τον Μάσιμο Μοράτι να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη και να τον κάνει ξανά κάτοικο Μιλάνου. Την φορά αυτή όμως θα φορέσει την μπλε και μαύρη φανέλα της Ίντερ.

Στους «νεραντζούρι» θα μείνει για μία διετία. Η σχέση του με τον κόσμο καταπληκτική! Όπως συνέβαινε σε όλες τις ομάδες που αγωνιζόταν. Άπαντες εξήραν τον επαγγελματισμό του και την πλούσια ποιότητα του. Την ξεδίπλωνε σχεδόν σε κάθε παιχνίδι. Έστω κι αν στα περισσότερα περνούσε σαν αλλαγή. Η θέση βασικού συνήθως ανήκε σε άλλους. Όποτε όμως έμπαινε ο Μπάτζιο ήξεραν όλοι ότι κάτι καλό πιθανότατα θα συμβεί. Σε 41 ματς με την Ίντερ θα πετύχει 9 γκολ.

Η αρχή του τέλος έρχεται όταν ο Μαρτσέλο Λίπι προσλαμβάνεται από τον Μάσιμο Μοράτι για να οδηγήσει τους «νερατζούρι». Ο άνθρωπος που ουσιαστικά έδιωξε τον Μπάτζιο από την Γιουβέντους, βρισκόταν και πάλι μπροστά του για να του δείξει ουσιαστικά τον δρόμο της εξόδου και από την Ίντερ. Μολονότι ο Λίπι πάντοτε έλεγε ότι εκτιμά πολύ τον Ρομπέρτο Μπάτζιο, δεν το έδειχνε. Γινόταν αφορμή για ένα δεύτερο μεγάλο «αντίο». Η αξία του πέφτει πια πολύ στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο.

Το καλοκαίρι του 2000 η Μπρέσια θα του προσφέρει ένα πολύ καλό συμβόλαιο το οποίο θα αποδεχθεί. Σύντομα η απόσβεση γίνεται. Σε εννέα παιχνίδια ο Μπάτζιο σκοράρει οχτώ φορές και ξεσηκώνει τα πλήθη. Το αριστερό του γόνατο, όμως, τον προδίδει με αποτέλεσμα να μείνει έξω για μεγάλο διάστημα. Κατά μία διαβολική σύμπτωση, η επιστροφή του θα γίνει σε παιχνίδι με την Φιορεντίνα. Δύο μόνο λεπτά μετά την είσοδο στο γήπεδο θα σκοράρει ενώ στην συνέχεια πετυχαίνει ένα ακόμη γκολ. Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο αρνούνταν πεισματικά να πορευτεί με όσους τον θεωρούσαν τελειωμένο και συνέχιζε να αγωνίζεται σε υψηλό επίπεδο ακόμη και λίγο πριν κλείσει οριστικά την καριέρα του. Στις 16 Δεκεμβρίου του 2002 θα σκοράρει στο 3-1 επί της Πιατσέντζα το 300ό του γκολ στην Serie A. To 2004 αποφασίζει να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Με 488 συμμετοχές και 205 γκολ συνολικά, γράφει την δική του ιστορία στο ιταλικό ποδόσφαιρο, καθώς γίνεται ο έκτος σκόρερ όλων των εποχών!

Το φινάλε ήταν κάτι παραπάνω από συγκινητικό. Στις 16 Μαΐου του 2004, στο «Σαν Σίρο», η Μίλαν υποδέχεται την Μπρέσια και ο Τζιάνι Ντε Μπιάζι αποφασίζει να τον αντικαταστήσει δύο λεπτά πριν το τέλος. Περίπου 80.000 φίλοι των «ροσονέρι», αλλά φυσικά και οι οπαδοί της Μπρέσια, σηκώνονται όρθιοι για να τον αποχαιρετήσουν! Το χειροκρότημα δεν σταματάει, σχεδόν μέχρι το τέλος του αγώνα. Ο «Ρόμπι» δακρύζει. Γνωρίζει πως δεν θα γεύεται άλλο την χαρά του χορταριού και του παιχνιδιού που τον αναζωογονούσε. «Σχεδόν ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα ήμουν πια… βετεράνος» ομολογεί μερικούς μήνες αργότερα.

Το κεφάλαιο… «Σκουάντρα Ατζούρα»

Για κάθε Ιταλό ποδοσφαιριστή, η Εθνική ομάδα αποτελεί τον απόλυτο στόχο και το απόγειο της δόξας. Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Το 1988 κόντρα στην Ολλανδία έκανε ντεμπούτο με την ανδρική ομάδα της Ιταλίας και έπειτα αποτέλεσε βασικό στέλεχος σε κάθε μεγάλη διοργάνωση. Παρών στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, αποτελεί το ισχυρό επιθετικό δίδυμο με τον Τοτό Σκιλάτσι. Ο «μικρός Βούδας» γίνεται πια γνωστός σε όλο τον πλανήτη για τα κατορθώματα του. Η Ιταλία φθάνει στα ημιτελικά κόντρα στην Αργεντινή όμως ο τεχνικός της «Σκουάντα Ατζούρα», Ατζέλιο Βιτσίνι ενημερώνει τον Μπάτζιο ότι δεν ξεκινάει τον αγώνα, επειδή τον έβλεπε κουρασμένο! «Ήμουν 23 ετών, έτοιμος να φάω το γήπεδο και αυτός μου είπε ότι ήμουν κουρασμένος, έπαθα σοκ» τόνισε στην αυτοβιογραφία του, εξηγώντας την κατάσταση του εκείνη την ημέρα. Η Ιταλία τελικά αποκλείστηκε στα πέναλτι από την Αργεντινή του Μαραντόνα και η συμμετοχή στον τελικό μένει όνειρο για τον Ρομπέρτο Μπάτζιο.

Το 1994, στο παγκόσμιο κύπελλο των Η.Π.Α. μοιάζει να το παίρνει προσωπικά. Είναι ο ηγέτης της «Σκουάντρα Ατζούρα» και με δικά του καθοριστικά γκολ οδηγεί την Ιταλία μέχρι τον τελικό. Διαμορφώνει το 2-1 λίγο πριν το τέλος του αγώνα με την Ισπανία, λυτρώνει με δύο δικά του γκολ στην παράταση την Ιταλία κόντρα στη Νιγηρία, ενώ πετυχαίνει και τα δύο γκολ του ημιτελικού με την Βουλγαρία. Ο «Ρόμπι» γίνεται σύμβολο της Ιταλίας, όμως στον τελικό «ντύνεται μοιραίος». Θαρρείς κι έτσι επιτάσσει η ποδοσφαιρική μοίρα. Ο Αρίγκο Σάκι δεν… διακρίνει ότι ο Μπάτζιο έχει υποστεί μία μικρή θλάση και τον βάζει να εκτελέσει πέναλτι. Ήδη είχαν αστοχήσει δύο συμπαίκτες του.

Ο Μπάτζιο γνώριζε πως αν κάνει κι αυτός κάτι ανάλογο… όλα τελειώνουν. Ο καλύτερος ίσως παίκτης του τουρνουά, βλέπει την μπάλα να φεύγει πάνω από το δοκάρι. Στέκεται, σκύβει το κεφάλι και γίνεται η πιο τραγική φιγούρα ενός Μουντιάλ που καταλήγει τελικά στην Βραζιλία. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998, ο Τσέζαρε Μαλντίνι κάνει το λάθος να δηλώνει δημόσια ότι… σκέφτεται αν θα πάρει τον Μπάτζιο στην Εθνική. Λαϊκή κατακραυγή! Οι πιέσεις φέρνουν τον «Μικρό Βούδα» στην αποστολή. Και κόντρα στην Χιλή θα εκτυλιχθεί μία σκηνή που δύσκολα ξεχνιέται. Η Ιταλία έχει προβάδισμα 2-1 και ο Μαλντίνι αποφασίζει να ρίξει στο ματς και τον Ρομπέρτο Μπάτζιο.

Λίγο αργότερα, η «Σκουάντρα Ατζούρα» κερδίζει πέναλτι. Ο Μπάτζιο θέλοντας να ξορκίσει την κατάρα, παίρνει την μπάλα και την στήνει στην άσπρη βούλα, σκοράροντας έπειτα μέσα σε αποθέωση! Ο Τσέζαρε Μαλντίνι όμως τον αφήνει στο περιθώριο, η Γαλλία κερδίζει στα προημιτελικά την Ιταλία στην διαδικασία των πέναλτι και το όνειρο του Μπάτζιο για κατάκτηση του τροπαίου μένει πάλι… όνειρο. Με την Εθνική ομάδα της Ιταλίας είχε 27 γκολ σε 56 εμφανίσεις, ενώ μέχρι και το τέλος της καριέρας του, πάντοτε ήταν θέμα συζήτησης για το αν πρέπει να είναι ή όχι μέλος της. Ειρωνεία; Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, το πρώτο από την στιγμή που είχε κρεμάσει τα παπούτσια του, η Ιταλία στέφθηκε Παγκόσμια πρωταθλήτρια…

TRIVIA

Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο αγωνίστηκε μόνο σε ιταλικές ομάδες. Συνολικά στην καριέρα του μέτρησε 488 συμμετοχές και 218 γκολ.

Η Βιτσέντζα τον είχε αποκτήσει μετά από ένα παιχνίδι της τοπικής ομάδας στην οποία αγωνιζόταν και με την οποία είχε πετύχει σε έναν αγώνα έξι γκολ!

Εννέα είναι τα γκολ που πέτυχε συνολικά στα Παγκόσμια Κύπελλα που αγωνίστηκε.

Ο «Ρόμπι» είχε πολύ καλό ποσοστό στις εκτελέσεις πέναλτι. Από τα 91 που εκτέλεσε στην καριέρα του, πέτυχε τα 76.

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Εφηβική καριέρα

1974–1980: Caldogno
1980–1982: Lanerossi Vicenza

Επαγγελματική καριέρα

1982–1985: Lanerossi Vicenza, 36 (13)
1985–1990: Associazione Calcio Firenze Fiorentina, 94 (39)
1990–1995: Juventus Football Club, 141 (78)
1995–1997: Associazione Calcio Milan, 51 (12)
1997/98: Bologna Football Club 1909, 30 (22)
1998–2000: Football Club Internazionale Milano, 41 (9)
2000–2004: Brescia Calcio, 95 (45)

Σύνολο καριέρας: 488 (218)

Διεθνής

1984: Εθνική Παίδων Ιταλίας, 4 (3)
1988–2004: Ιταλία, 56 (27)

Τίτλοι

Συλλογικοί

Με την Juventus

Κύπελλο UEFA: 1992/93
Πρωτάθλημα Ιταλίας: 1994/95
Κύπελλο Ιταλίας: 1994/95

Με την Milan

Πρωτάθλημα Ιταλίας: 1995/96

Διεθνείς

Με την Ιταλία

Παγκόσμιο Κύπελλο: 4^η θέση το 1990 και φιναλίστ το 1994

Προσωπικές Διακρίσεις

Καλύτερος Παίκτης της Χρονιάς στην Serie C1: 1985
Καλύτερος Παίκτης της Χρονιάς στην Ευρώπη Κάτω των 23: 1990
Πρώτος Σκόρερ Κυπέλλου Κυπελλούχων: 1990/91
Πλατινένια Μπάλα: 1992/93
Καλύτερος Παίκτης της Χρονιάς από το περιοδικό «World Soccer»: 1993
Χρυσή Μπάλα: 1993
Καλύτερος Παίκτης του Κόσμου από την FIFA: 1993
Καλύτερος Παίκτης της Χρονιάς από το περιοδικό «Onze»: 1993
Μέλος Ενδεκάδας Της Χρονιάς Από Το Περιοδικό «Onze»: 3 (1993, 1994, 1995)
Καλύτερος Παίκτης Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 2^η θέση το1994
Μέλος Καλύτερης Ενδεκάδας Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 1994, 2002
Καλύτερος Παίκτης της Χρονιάς από το περιοδικό «Onze»: 3^η θέση το 1994
Χρυσή Μπάλα: 2^η θέση το 1994
Καλύτερος Παίκτης του Κόσμου από την FIFA: 3^η θέση 1994
Don Balon Award: 1994
Καλύτερος Παίκτης της Χρονιάς από το περιοδικό «Onze»: 2^η θέση 1995
Καλύτερος Παίκτης της Χρονιάς από τους οπαδούς της Μίλαν: 1996
Στους 100 Καλύτερους Παίκτες του 20ου Αιώνα -θέση #16: 1999
Στους 100 Καλύτερους Παίκτες του 20ου Αιώνα από το περιοδικό Guerin Sportivo -θέση #27: 1999
Μέλος Ιδανικής Ενδεκάδας Εθνικής Ιταλίας για τον 20ο Αιώνα: 2000
Παίκτης της Ιταλίας για τον 20ο Αιώνα: 2000
Μέλος Επίλεκτων FIFΑ: 2000, 2002
Βραβείο Επιτευγμάτων Καριέρας Gaetano Scirea: 2001
Χρυσό Παπούτσι ως Ένας Θρύλος του Ποδοσφαίρου: 2003
Μέλος της λίστας των 125 Εν Ζωή Καλύτερων Ποδοσφαιριστών του Κόσμου που συνέταξε το 2004 ο Πελέ για τα 100 Χρόνια της FIFA: 2004
Παίκτης της Ιταλίας για τα 50 Χρόνια της UEFA -θέση #24: 2004
Στους 100 Καλύτερους Παίκτες του Κόσμου από το βραζιλιάνικο περιοδικό Placar -θέση #24: 2005
Μέλος του Hall of Fame της A.C. Milan
Στους 50 Θρύλους της Juventus F.C.
Μέλος του Hall of Fame του ιταλικού Ποδοσφαίρου: 2011
Gentleman di Platino: 2015
Italy's Sports Walk of Fame: 2015.