Ματίας Ζίντελαρ: Ο Μότσαρτ των γηπέδων

Ο  Αυστριακός κεντρικός επιθετικός Ματίας Ζίντελαρ (Matthias Sindelar), γεννήθηκε στο Κοζλόφ της Μοραβίας, στην σημερινή Τσεχία (τότε Αυστροουγγαρία), στις 10 Φεβρουαρίου του 1903. Έπαιξε για την περίφημη εθνική ομάδα της Αυστρίας, των αρχών της δεκαετίας του 1930, γνωστή ως «Wunderteam» (Βούντερτιμ), της οποίας ο ίδιος ήταν ο αρχηγός της στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1934. Γνωστός ως «Ο Μότσαρτ του ποδοσφαίρου» ή «Der Papierene» (Ο Χάρτινος) για την ελαφρά σωματοκατασκευή του, ήταν ένας από τα ωραιότερους ποδοσφαιριστές προπολεμικά, που έγινε διάσημος για τη φανταστική ικανότητά του στη ντρίμπλα και τη δημιουργικότητα. Ψηφίστηκε ως ο Καλύτερος Αυστριακός Ποδοσφαιριστής του 20ου Αιώνα, σε μια δημοσκόπηση του 1999 από τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου (IFFHS) ενώ,  σύμφωνα πάλι με την ίδια, είναι στη θέση № 22 των Καλύτερων Ποδοσφαιριστών του 20ου Αιώνα. Έχει ψηφιστεί ως η Μεγαλύτερη Αθλητική Προσωπικότητα της Αυστρίας Όλων των Εποχών.

Καταγόταν από φτωχή οικογένεια, ενώ είχε άλλα τρία αδέλφια. Όταν ήταν τριών ετών η οικογένειά του μετακόμισε στη Βιέννη. Το 1917, ο πατέρας του σκοτώθηκε στον πόλεμο και ο Ματίας ανέλαβε την τύχη της οικογένειάς του, ενώ παράλληλα έπαιζε ποδόσφαιρο σε μια τοπική ομάδα νέων, στην περιοχή Φαβορίτνερ της Βιέννης όπου και κατοικούσε. Έναν χρόνο αργότερα τον πρόσεξε ο κυνηγός ταλέντων Καρλ Βάιμαν, ο οποίος τον οδήγησε στην ομάδα των νέων της Χέρτα Βιέννης, το γήπεδο της οποίας ήταν κοντά στο σπίτι του.

Εκεί  ξεχώριζε με την τεχνική του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο κινούνταν στο γήπεδο. Δεν ήταν μυώδης και προσπαθούσε να αποφεύγει τους αντιπάλους του ώστε να μην δέχεται σκληρά μαρκαρίσματα. Οι κινήσεις του ήταν τόσο αρμονικές και ο δαντελένιος τρόπος παιχνιδιού του, ο τρόπος που έβλεπε γήπεδο και διάβαζε το παιχνίδι, τον έκαναν αγαπητό στους φιλάθλους. Ο τρόπος αυτός του απέφερε το προσωνύμιο «Der Papierene» (ο Χάρτινος). Σε ηλικία 18 ετών έκανε ντεμπούτο στο πρωτάθλημα, ενώ την επόμενη χρονιά προήχθη στην πρώτη ομάδα.

Στην αρχή της καριέρας του αντιμετώπισε έναν τραυματισμό στο μηνίσκο, όταν το 1923 είχε μια άσχημη πτώση σε μια πισίνα. Η εγχείριση, που εκείνη την εποχή ήταν μια δύσκολη επέμβαση, με αμφίβολη αποκατάσταση, ήταν πετυχημένη, αλλά αναγκάστηκε από τότε να παίζει με ένα προστατευτικό στο γόνατο, κάτι που έγινε και το σήμα κατατεθέν του. Ο τραυματισμός αυτός έκανε τον Ζίντελαρ να εξελίξει ακόμα περισσότερο τον εκλεπτυσμένο τρόπο παιχνιδιού του και την τεχνική του, με την οποία ελισσόμενος απέφευγε τις επαφές, υπό το φόβο ενός νέου τραυματισμού.

Το 1924 η Χέρτα τερμάτισε στη 10η θέση του αυστριακού πρωταθλήματος και υποβιβάστηκε. Μπροστά στα οικονομικά προβλήματα της ομάδας αρκετοί παίκτες πουλήθηκαν, ανάμεσά τους και ο Ζίντελαρ. Ο παίκτης αποφάσισε να παραμείνει στη Βιέννη και υπέγραψε στην Αούστρια Βιέννης, η οποία εκείνη την εποχή ονομαζόταν ακόμα SV Βίνερ. Ο Ζίντελαρ ξεχώρισε στην νέα ομάδα του, και παρά κάποια προβλήματα προσαρμογής στην αρχή, κατάφερε να γίνει ένας από τους αγαπημένους παίχτες της εξέδρας. Το 1925 έφτασε στην κατάκτηση του πρώτου του κυπέλλου, ενώ η ομάδα έκανε το νταμπλ (πρωτάθλημα και κύπελλο Αυστρίας) τo 1926.

Ο Ζίντελαρ ξεκίνησε να προσφέρει σημαντικές βοήθειες στην ομάδα της Αούστρια, από την επόμενη αγωνιστική περίοδο. Παρά το γεγονός όμως του ότι ήταν ο καλύτερος επιθετικός της ομάδας του με μεγάλη συγκομιδή τερμάτων, η ομάδα του δεν κατάφερε να πάρει κάποιο άλλο πρωτάθλημα. Το 1927 η Αούστρια τερμάτισε 7η, αν και ο Ζίντελαρ είχε πετύχει 18 τέρματα ενώ τις δύο επόμενες χρονιές 8η. Από το 1933 και μετά, η πορεία της ομάδας υπήρξε καλύτερη. Αν και πάλι δεν κέρδισε κάποιο πρωτάθλημα, κατάφερε να κερδίσει τρεις φορές το κύπελλο Αυστρίας, το 1933, το 1935 και το 1936, αλλά και δύο φορές το Μιτρόπα Καπ, το 1933 κόντρα στην Αμπροζιάνα Μιλάνου (τη μετέπειτα Ίντερ Μιλάνου) και το 1936, κόντρα στην τσεχοσλοβακική Σλάβια Πράγας.

Ήταν το μεγάλο κανόνι της Αούστρια Βιέννης. Φόρεσε τη φανέλα της 700 φορές από το 1926 μέχρι το 1938 –διάστημα κατά το οποίο πέτυχε 600 γκολ. Έγινε γρήγορα η σημαία της σε όλη την Ευρώπη. Ήταν ένα νέο στυλ σέντερ φορ χωρίς τη δύναμη των Βρετανών επιθετικών, αλλά βασισμένο στην τεχνική. Ο Φρίντριχ Τόρμπεργκ, ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του Μεσοπολέμου στην Αυστρία, έχει γράψει για τον Ζίντελαρ:

«Είχε μεγάλη ποικιλία στο παιχνίδι του και ιδέες χωρίς σύστημα, αλλά με αρμονία. Ήταν απλά ιδιοφυής».  

Αν και η πορεία της ομάδας δεν ήταν επιτυχημένη, ο Ζίντελαρ εξακολουθούσε να απολαμβάνει την αγάπη της εξέδρας. Οι εμφανίσεις του στο διάστημα αυτό τράβηξαν την προσοχή διάφορων ομάδων όπως της Σλάβια Πράγας και της Άρσεναλ.

Το ποδόσφαιρο στην Αυστρία αναπτύχθηκε με τόση ταχύτητα μόλις έγινε επαγγελματικό, το 1924, ώστε η εφημερίδα «Neues Wiener Journal» το περιέγραφε ως κοινωνικό φαινόμενο. «Πού αλλού θα δει κάποιος 50.000 θεατές να μαζεύονται είτε βρέχει, είτε χιονίζει, είτε έχει καλό καιρό βδομάδα με βδομάδα; Μόνο στην Αγγλία και σε εμάς εδώ στην Αυστρία!». Μόνο που οι συζητήσεις μετά τους αγώνες στις βρετανικές παμπ γίνονταν με τη συνοδεία μπίρας, ενώ στην Αυστρία σε μαγαζιά επιπέδου με βιενέζικη σοκολάτα και καφέ. Άλλωστε, στην Κεντρική Ευρώπη το ποδόσφαιρο δεν ήταν άθλημα της λαϊκής τάξης, αλλά της καλής κοινωνίας.

Η Βιέννη, η Βουδαπέστη και η Πράγα είχαν γίνει το επίκεντρο των εξελίξεων. Τα λεγόμενα «coffee houses» ήταν μαγαζιά που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας των Αψβούργων και στα οποία άνδρες και γυναίκες συναναστρέφονταν διαβάζοντας εφημερίδες και αναλύοντας την επικαιρότητα. Φυσικά δεν ήταν όλοι μαζί –ακόμη και τότε–, αφού οι οπαδοί της Αούστρια μαζεύονταν στο «Cafe Parcifal» και εκείνοι της Ραπίντ στο «Cafe Holub». Επίσης, στα χρόνια του Μεσοπολέμου υπήρχε και το «Ring Cafe», όπου η αγγλική αριστοκρατία που έμενε στη Βιέννη συγκεντρωνόταν συζητώντας κυρίως για κρίκετ, χωρίς όμως από την ατζέντα να λείπει το ποδόσφαιρο.

Εκεί άρχισε και η γκρίνια για κάποιες επιλογές στην εθνική ομάδα, την περιβόητη «Βούντερτιμ» που δημιούργησε ο Ούγκο Μάισλ. Η επιλογή ενός παίκτη από την εβραϊκή κοινότητα, η οποία ανήκε στην μπουρζουαζία, προκαλούσε διαφωνίες, αλλά ο Μάισλ ήξερε πως αυτός ο νεαρός με τα λεπτά πόδια, για τα οποία οι εφημερίδες τον αποκαλούσαν «Χάρτινο», ήταν ο βατήρας για την εκτόξευση του δημιουργήματός του.

Το 1926 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην εθνική ομάδα της Αυστρίας, στον αγώνα κατά της Τσεχοσλοβακίας, πετυχαίνοντας το νικητήριο γκολ στο τελικό 2-1. Έπαιξε ξανά στο νικηφόρο αγώνα της Αυστρίας με 7-1 εναντίον της Ελβετίας, όπου πέτυχε δύο τέρματα ενώ γκολ σημείωσε και εναντίον της Σουηδίας. Η κλήση του πάντως στην εθνική προκάλεσε δυσαρέσκεια στους κόλπους της αριστοκρατικής τάξης της Αυστρίας, καθώς η Αούστρια είχε στενές σχέσεις με την εβραϊκή κοινότητα. Η «Βούντερτιμ» («η ομάδα-Θαύμα»), όπως ήταν τότε γνωστή η ομάδα της Αυστρίας, υπό την καθοδήγηση του Ούγκο Μάισλ, κατάφερε να εντυπωσιάσει τη δεκαετία του 1930. Ο Ζίντελαρ, που εν τω μεταξύ είχε αποκτήσει νέο προσωνύμιο, αυτό του «Μότσαρτ των γηπέδων», μέσα από την εθνική Αυστρίας κατάφερε να απογειώσει τη φήμη του, όντας το αστέρι της ομάδας. Μαζί με τον επιθετικό της Ραπίντ Βιέννης, τον δυναμικό οδοστρωτήρα Γιόζεφ Ουρίντιλ, που ήταν ο παρτενέρ του στην επίθεση της εθνικής, έπαιζαν σε διάφορες διαφημίσεις για να αυξήσουν τα έσοδά τους, ενώ πήρε μέρος και σε μια ταινία με τίτλο «Η Ρόξι και η ομάδα των θαυμάτων της».

Το 1931 η Αυστρία κέρδισε τη Σκωτία με 5-0, δίνοντας μια πρόγευση του τι θα ακολουθούσε. Η στιγμή της απόλυτης αποθέωσης του Ζίντελαρ ήταν, όσο και αν αυτό ακούγεται περίεργο, μία ήττα. Το 1932 η Αυστρία αντιμετώπισε την Αγγλία στο Λονδίνο, σε ένα τεστ που θα δοκίμαζε τις αντοχές του Μάισλ και των παικτών του. Το 1929 Αγγλία είχε χάσει για πρώτη φορά από ομάδα πέραν της Μάγχης, όταν η Ισπανία τη νίκησε στη Μαδρίτη. Λίγο καιρό όμως πριν από το παιχνίδι με την Αυστρία πήρε το αίμα της πίσω, σκορπίζοντας με 7-1 τους Ισπανούς στο «Χάιμπουρι». Από το 1871 που η εθνική Αγγλίας ξεκίνησε να δίνει αγώνες στην έδρα της παρέμενε αήττητη με αντιπάλους εκτός των Βρετανών. Το ματς εξελίχτηκε σε ένα σόου του Ζίντελαρ, ο οποίος, αν και η Αυστρία έχασε 4-3, τρομοκράτησε την αγγλική άμυνα. 

Η βουλή στη Βιέννη είχε διακόψει τις εργασίες της και χιλιάδες κόσμου είχαν συγκεντρωθεί στη Χέλντενπλατς ακούγοντας το ματς από τα τεράστια μεγάφωνα που είχαν τοποθετηθεί σε κάθε γωνιά. Την επόμενη μέρα οι αγγλικές εφημερίδες αποθέωσαν τον Ζίντελαρ και τη «Βούντερτιμ». Η «Daily Mail» σημείωνε πως η Αυστρία ήταν αποκάλυψη, ενώ οι «TIMES» την αποκαλούσαν ηθική νικήτρια. Ανάμεσα στις ομάδες που ενδιαφέρθηκαν, μετά από την εμφάνισή του αυτή, ήταν και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά αυτός δεν ενδιαφερόταν να αφήσει την πατρίδα του, γνωρίζοντας ίσως τον σκληρό τρόπο παιχνιδιού των αμυντικών στο Νησί και ότι οι δαντελένιοι τεχνίτες επιθετικοί όπως αυτός δύσκολα έπιαναν στο αγγλικό πρωτάθλημα, που απαιτούσε περισσότερη σωματική δύναμη. Την ίδια χρονιά, η Αυστρία κατέκτησε το Κύπελλο Κεντρικής Ευρώπης (κάτι σαν ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της εποχής).

Το 1934 πήρε μέρος στο Μουντιάλ της Ιταλίας. Αν και φαβορί για τον τίτλο, η οικονομική κατάσταση της χώρας δεν επέτρεπε στην ομάδα να υπάρχουν όλες οι απαραίτητες προπονητικές ανέσεις. Έτσι την ομάδα δεν είχε ακολουθήσει ο γυμναστής της ούτε φυσικοθεραπευτές. Στον προημιτελικό αντιμετώπισε την Ουγγαρία και νίκησε με 2-1, αλλά έχασε τον κεντρικό της παίκτη Γιόχαν Χόρβατ που τραυματίστηκε. Στα ημιτελικά αντιμετώπισε τη διοργανώτρια Ιταλία του Βιττόριο Πότσο. Έκανε ό,τι μπορούσε για να δώσει τη νίκη στην ομάδα του. Τα έβαλε με όλους, αλλά δεν κατάφερε να λυγίσει και τον παρόντα Μουσολίνι, ο οποίος δεν θα δεχόταν το αντιπροσωπευτικό του συγκρότημα να χάσει μέσα στη χώρα του. Έτσι, φρόντισε να γίνουν τα πάντα για να λήξει τελικά το ματς με 1-0 υπέρ των «ατζούρι». Η διοργανώτρια χώρα ευνοήθηκε, με τον Λουίς Μόντι να παίζει ιδιαίτερα σκληρά τον Ζίντελαρ τραυματίζοντάς τον, έχοντας όμως την ανοχή του διαιτητή. Τελικά η Ιταλία κατέκτησε τον τίτλο, ενώ η Αυστρία τερμάτισε 4η, χάνοντας στον αδιάφορο μικρό τελικό από τη Γερμανία με 3-2. Ο Ζίντελαρ αγωνίστηκε με την ομάδα της Αυστρίας συνολικά σε 43 αγώνες πετυχαίνοντας 27 τέρματα.

Ο αγώνας Γερμανία - Αυστρία του 1938

Το 1938 η Γερμανία καταλαμβάνει την Αυστρία, ολοκληρώνοντας έτσι την «Anschluss» («την Ένωση») που οραματιζόταν, ο αυστριακής καταγωγής, Χίτλερ. Η εθνική ομάδα της Αυστρίας, η οποία είχε καταφέρει να περάσει στο επόμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Γαλλία, διαλύθηκε. Στις 3 Απριλίου του ίδιου έτους αποφασίστηκε να διεξαχθεί ένας αγώνας, προς τιμή της «ένωσης» αυτής, μεταξύ της «Ostmark» (Αυστρίας) και της «Altreich» (Γερμανίας). Ο αγώνας θα γινόταν στο στάδιο Πράτερ στη Βιέννη και προσκεκλημένοι ήταν αξιωματούχοι του Γ΄ Ράιχ.

Ο Ζίντελαρ, που ήταν αρχηγός της ομάδας, αποφάσισε να συμμετέχουν όχι με τις παραδοσιακές ασπρόμαυρες στολές της χώρας, αλλά με νέες σε χρώματα κόκκινο - άσπρο - κόκκινο. Το παιχνίδι ήταν κανονισμένο να λήξει ισόπαλο. Ο Ζίντελαρ όμως είχε άλλη γνώμη. Δεν ήταν λίγες οι φορές που κατά τη διάρκεια του αγώνα έπαιρνε την μπάλα και περνούσε μόνος του όλους τους Γερμανούς και, όταν έφτανε στο αντίπαλο τέρμα και μπορούσε να βάλει το γκολ, πετούσε την μπάλα άουτ. Μετά το ημίχρονο, 20 λεπτά πριν το τέλος, δεν μπόρεσε να... αντισταθεί και έβαλε γκολ, το οποίο και πανηγύρισε επιδεικτικά μπροστά στην εξέδρα των επισήμων η οποία ήταν γεμάτη από εθνικοσοσιαλιστές αξιωματούχους. Όταν ο φίλος του, Καρλ Σέστα, έκανε το 2-0, με μακρινό φάουλ, ο «Μότσαρτ» άρχισε να πανηγυρίζει μπροστά από την κερκίδα όπου βρίσκονταν οι επίσημοι των Γερμανών. Το ματς εκείνο ήταν το τελευταίο του. Στον επαναληπτικό αγώνα η Γερμανία νίκησε 9-1 μια Αυστρία που είχε παρατήσει από αντίδραση το παιχνίδι.

Ο τελευταίος χρόνος και ο θάνατός του

Ανάμεσα στα άλλα μέτρα που λήφθηκαν, η Αούστρια Βιέννης - που άλλαξε το όνομά της σε SC Ostmark Wien -, αλλά και άλλες ομάδες που θεωρούνταν Εβραϊκές, απέκτησε νέο πρόεδρο, τον Χέρμαν Χάλντενβαγκ, που επέβαλε τη διακοπή των συμβολαίων των Εβραίων παικτών της ομάδας, καθώς το πρωτάθλημα είχε λήξει. Σε μια συνάντηση του Ζίντελαρ με τον πρώην πρόεδρο της ομάδας, (ο Ζίντελαρ) του είπε ότι ο νέος πρόεδρος απαγορεύει να μιλάνε στους παλιούς τους συμπαίκτες και γνωστούς, αλλά ότι αυτός θα συνέχιζε να του μιλά. Οι καλύτεροι παίκτες της Αυστρίας αποφασίστηκε να συμμετέχουν στην ομάδα της Γερμανίας, όμως ο Ζίντελαρ αρνήθηκε να συμμετέχει σε αυτή, επικαλούμενος τραυματισμούς και την ηλικία του. Στην πραγματικότητα από απέχθεια για το ναζιστικό καθεστώς. Αποφάσισε να ανοίξει μια καφετέρια καθώς η ομάδα του δεν έδινε αγώνες. Εκεί τον προσέγγισαν μέλη του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος, αλλά αρνήθηκε να συμμετέχει σε οτιδήποτε ποδοσφαιρικό. Τελικά συμμετείχε σε έναν τελευταίο αγώνα στις 16 Δεκεμβρίου 1938 ενάντια στη Χέρτα Βερολίνου, όπου έληξε 2-2, πετυχαίνοντας ένα γκολ.

Στις 29 Ιανουαρίου του 1939, ο Ματίας Ζίντελαρ και η φίλη του Καμίλα Καστανιόλα βρέθηκαν νεκροί στο σπίτι τους. Δεν υπήρχαν ενδείξεις δολοφονίας και η επίσημη εκδοχή ήταν ότι οι θάνατοι οφείλονταν σε δηλητηρίαση από μονοξείδιο του άνθρακα. Ο Αυστριακός συγγραφέας Φρίντριχ Τόρμπεργκ εμπνεύστηκε ένα ποίημα από τον θάνατό του, («Auf den Tod eines Fußballers» - Για τον θάνατο ενός ποδοσφαιριστή) στο οποίο εμφανίζει τον Ζίντελαρ να αυτοκτονεί επηρεασμένος από την κατοχή της Αυστρίας. Αρκετοί ισχυρίστηκαν πως ο θάνατος προήλθε από ατύχημα, ενώ το 2000, σε ένα ντοκιμαντέρ του BBC, ο φίλος του Ζίντελαρ, Έγκον Ούλμπριχ υποστήριξε πως οι τοπικές ναζιστικές αρχές εκείνης της εποχής σκηνοθέτησαν το θάνατό του ώστε να φανεί σαν ατύχημα, καθώς σύμφωνα με τους νόμους των Ναζί, εάν κάποιος αυτοκτονούσε ή δολοφονούνταν δεν μπορούσε να ταφεί με τιμές. Έτσι έπρεπε κάτι να κάνουν ώστε να μην αποκαλυφθούν τα στοιχεία που έδειχναν πως πρόκειται για έγκλημα.

https://www.youtube.com/watch?v=zf7XsdtQzQY

Όποια και αν είναι η αλήθεια, δεν μαθεύτηκε ποτέ. Οι Γερμανοί βολεύτηκαν με το ενδεχόμενο της αυτοκτονίας, καθώς ακόμα και τότε δεν θα μπορούσαν να πουν ότι ήταν δικό τους έργο, μια και ο «Μότσαρτ» είχε χιλιάδες θαυμαστές. Ο θεατρικός κριτικός Αλφρεντ Πόλγκαρ στον επικήδειο που έγραψε για τον Ματίας αναφέρθηκε στο πόσο πολύ η παρουσία του είχε επηρεάσει την Αυστρία.

«Μέχρι την εμφάνισή του κάποιοι κλωτσούσαν μία μπάλα. Αυτός έπαιζε όπως οι γκραν μετρ σε μία παρτίδα σκάκι. Με ποιότητα και φινέτσα. Διαλέγοντας πάντα την κατάλληλη κίνηση».

Ο Ζίντελαρ ήταν ένας παίκτης που μπορούσε από μόνος του να αλλάξει τη ροή ενός αγώνα. Αποτελούσε φόβητρο για πολλούς αντιπάλους του και όχι μόνο. Ο Πόλγκαρ είχε γράψει γι' αυτόν πως έπαιζε σαν να είχε μυαλό στα πόδια. Αυτό επιχείρησε να αναλύσει ο βιολόγος Στίβεν Τζέι Γκουλντ, ο οποίος υποστήριζε πως οι μεγάλοι αθλητές δεν ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους μόνο για τα σωματικά τους προσόντα, αλλά για την ικανότητα να παίρνουν σημαντικές αποφάσεις σε κλάσματα δευτερολέπτου. «Αυτό συμβαίνει γιατί έχουν αναπτύξει αυτόνομα κέντρα εκτέλεσης των εντολών του εγκεφάλου», επέμενε ο Γκουλντ, του οποίου οι θεωρίες προκάλεσαν επανάσταση στη βιολογία.

Θεωρείται ο σημαντικότερος ποδοσφαιριστής της Αυστρίας για τον 20ο αιώνα, σύμφωνα με τη Διεθνή Υπηρεσία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου ενώ, σύμφωνα πάλι με την ίδια, είναι στην θέση № 22 των καλύτερων ποδοσφαιριστών του 20ου  αιώνα. Έχει ψηφισθεί ως η μεγαλύτερη αθλητική προσωπικότητα της Αυστρίας όλων των εποχών.

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Εφηβική καριέρα

• 1918–1924: ASV Hertha Vienna

Επαγγελματική καριέρα

• 1924–1939: Fußballklub Austria Wien                     

Διεθνής

• 1926–1937:  Αυστρία, 43 (26)

Τίτλοι

Συλλογικοί

Με την Austria

• Πρωτάθλημα Αυστρίας: 1926
• Κύπελλο Αυστρίας: 1925, 1926, 1933, 1935, 1936

Διεθνείς

Με την Αυστρία

• Mitropa Cup: 1933, 1936
• Κύπελλο Κεντρικής Ευρώπης: 1932

Προσωπικές Διακρίσεις

• Καλύτερος Ποδοσφαιριστής της Αυστρίας για τον 20ο αιώνα, από τη Διεθνή Υπηρεσία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου
• Στην θέση № 22 των καλύτερων ποδοσφαιριστών του Κόσμου για τον 20^ο Αιώνα, από τη Διεθνή Υπηρεσία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου

Ορισμένα στοιχεία του κειμένου είναι αποσπάσματα από το βιβλίο «Παιχνίδι χωρίς όρια» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΤΌΠΟΣ