Ο Ιταλός τερματοφύλακας Ντίνο Τζοφ (Dino Zoff) γεννήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου του 1942, στο Μαριάνο ντελ Φρίουλι, στην βορειοανατολική Ιταλία, κοντά στα σύνορα με την Σλοβενία. Είναι ο γηραιότερος νικητής στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αφού κατέκτησε ως αρχηγός της ιταλικής εθνικής ομάδας τη διοργάνωση του 1982 στην Ισπανία, στην ηλικία των 40 ετών, 4 μηνών και 13 ημερών. Κέρδισε το βραβείο για τον καλύτερο τερματοφύλακα του τουρνουά και ονομάστηκε στην ιδανική 11άδα του τουρνουά, για τις επιδόσεις του, κρατώντας 2 φορές ανέπαφη την εστία του, μια τιμή που επανέλαβε μετά τη νίκη στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1968 στη πατρίδα του. Είναι ο μοναδικός Ιταλός ποδοσφαιριστής που έχει κατακτήσει τόσο το Παγκόσμιο Κύπελλο όσο και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Σε συλλογικό επίπεδο, έκανε μεγάλη επιτυχία με τη Γιουβέντους, κερδίζοντας 6 τίτλους της ιταλικής Serie A, 2 τίτλους Κυπέλλου Ιταλίας, καθώς και ένα Κύπελλο UEFA, φτάνοντας επίσης σε 2 τελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, τις περιόδους 1972/73 και 1982/83, ενώ ήταν φιναλίστ στον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου το 1973.
Υπήρξε ένας τερματοφύλακας με εξαιρετικές ικανότητες και έχει μια θέση στην ιστορία του αθλήματος μεταξύ των Καλύτερων σε αυτόν τον ρόλο. Έχει ονομαστεί ως ο 3ος Καλύτερος Τερματοφύλακας του 20ου Αιώνα από την Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου (IFFHS), πίσω από τον Σοβιετικό Λεβ Γιασίν (Lev Yashin) και τον Άγγλο Γκόρντον Μπανκς (Gordon Banks). Κατέχει το ρεκόρ για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα χωρίς να δεχτεί γκολ σε διεθνή τουρνουά με 1.142 λεπτά, μεταξύ 1972 και 1974. Με 112 διεθνείς συμμετοχές, είναι ο 5ος ρέκορντμαν για την ιταλική εθνική ομάδα. Το 2004, ο Πελέ τον ονόμασε ως ένας από τους 125 Εν Ζωή Μεγαλύτερους Ποδοσφαιριστές του Κόσμου. Την ίδια χρονιά, κατετάγη 5ος στην ψηφοφορία για το Χρυσό Ιωβηλαίο της UEFA και εκλέχτηκε ως Χρυσός Παίκτης των τελευταίων 50 ετών για την Ιταλία. Επίσης, ήταν 2ος στη ψηφοφορία για τη Χρυσή Μπάλα το 1973, χάνοντας ένα ανεπανάληπτο τρέμπλ με την Γιουβέντους. Το 1999, τοποθετήθηκε 47ος στους 100 Μεγαλύτερους Ποδοσφαιριστές του Κόσμου για τον 20ο Αιώνα από το αγγλικό περιοδικό «World Soccer».
Μετά την απόσυρσή του του ως ποδοσφαιριστής, ακολούθησε μια καριέρα προπονητή με την εθνική ομάδα της Ιταλίας, με την οποία έφτασε στον τελικό του EURO του 2000, καθώς και πολλές άλλες ιταλικές ομάδες, συμπεριλαμβανομένης των πρώην ομάδα του, της Γιουβέντους, με την οποία κέρδισε ένα Κύπελλο UEFA και ένα Κύπελλο Ιταλίας κατά τη διάρκεια της περιόδου 1989/90, τρόπαια που είχε κερδίσει επίσης ως παίκτης. Τον Σεπτέμβριο του 2014, δημοσίευσε την αυτοβιογραφία του «Dura Solo un Attimo la Gloria» (Η Δόξα Διαρκεί Μόνο μια Στιγμή).
Υπήρξε ένας τερματοφύλακας με εξαιρετικές ικανότητες και έχει μια θέση στην ιστορία του αθλήματος μεταξύ των Καλύτερων σε αυτόν τον ρόλο. Έχει ονομαστεί ως ο 3ος Καλύτερος Τερματοφύλακας του 20ου Αιώνα από την Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου (IFFHS), πίσω από τον Σοβιετικό Λεβ Γιασίν (Lev Yashin) και τον Άγγλο Γκόρντον Μπανκς (Gordon Banks). Κατέχει το ρεκόρ για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα χωρίς να δεχτεί γκολ σε διεθνή τουρνουά με 1.142 λεπτά, μεταξύ 1972 και 1974. Με 112 διεθνείς συμμετοχές, είναι ο 5ος ρέκορντμαν για την ιταλική εθνική ομάδα. Το 2004, ο Πελέ τον ονόμασε ως ένας από τους 125 Εν Ζωή Μεγαλύτερους Ποδοσφαιριστές του Κόσμου. Την ίδια χρονιά, κατετάγη 5ος στην ψηφοφορία για το Χρυσό Ιωβηλαίο της UEFA και εκλέχτηκε ως Χρυσός Παίκτης των τελευταίων 50 ετών για την Ιταλία. Επίσης, ήταν 2ος στη ψηφοφορία για τη Χρυσή Μπάλα το 1973, χάνοντας ένα ανεπανάληπτο τρέμπλ με την Γιουβέντους. Το 1999, τοποθετήθηκε 47ος στους 100 Μεγαλύτερους Ποδοσφαιριστές του Κόσμου για τον 20ο Αιώνα από το αγγλικό περιοδικό «World Soccer».
Μετά την απόσυρσή του του ως ποδοσφαιριστής, ακολούθησε μια καριέρα προπονητή με την εθνική ομάδα της Ιταλίας, με την οποία έφτασε στον τελικό του EURO του 2000, καθώς και πολλές άλλες ιταλικές ομάδες, συμπεριλαμβανομένης των πρώην ομάδα του, της Γιουβέντους, με την οποία κέρδισε ένα Κύπελλο UEFA και ένα Κύπελλο Ιταλίας κατά τη διάρκεια της περιόδου 1989/90, τρόπαια που είχε κερδίσει επίσης ως παίκτης. Τον Σεπτέμβριο του 2014, δημοσίευσε την αυτοβιογραφία του «Dura Solo un Attimo la Gloria» (Η Δόξα Διαρκεί Μόνο μια Στιγμή).
Η συλλογική καριέρα
Στην εφηβική του ηλικία δεν έδειχνε ότι ήταν ικανός για μεγάλα πράγματα στο ποδόσφαιρο, επειδή ήταν κοντός. Στα 14 του χρόνια, το 1956, πήγε να δοκιμαστεί στις παιδικές ομάδες της Γιουβέντους και της Ίντερ αλλά τον απέρριψαν επειδή ήταν μόλις 1,50 μ. Όμως, δούλεψε σκληρά για πέντε χρόνια
και σε συνδυασμό με την κατάλληλη διατροφή, πήρε άλλους 33 πόντους! Παράλληλα
εργαζόταν ως μηχανικός δικύκλων. Το 1961 υπέγραψε στην Ουντινέζε, κάνοντας
όμως κακή αρχή, σε μια ήττα 2-5 από την Φιορεντίνα! «Είχα πάει στο σινεμά λίγες
ημέρες μετά. Στο διάλειμμα έπαιξαν στην οθόνη τα γκολ του Σαββατοκύριακου.
Έδειξαν τα γκολ από εκείνο το ματς και εγώ κρυβόμουν κάτω από τις πολυθρόνες
στο σινεμά». Παρά το άσχημο ξεκίνημα, κατάφερε να αγωνιστεί σε 38 ματς τις δύο
επόμενες σεζόν (1961 - 1963) και να πάρει μεταγραφή στη Μάντοβα. Εκεί
αγωνίστηκε τέσσερα χρόνια σε 131 αγώνες. Το άλμα στην καριέρα του έγινε στα 25
του χρόνια, το 1967, με τη μεταγραφή του στην Νάπολι, δίνοντας το ποσό των
120.000 € συν τα δικαιώματα του Μπαντόλι, προλαβαίνοντας στο φώτοφινις τη
Μίλαν. Στους "παρτενοπέι" ο Τζοφ έμεινε πέντε σεζόν, αγωνιζόμενος σε
143 ματς. Τότε κλήθηκε και στην Εθνική.
Όταν το 1972, ο τότε πρόεδρος της
Γιουβέντους, ο θρυλικός Τζανπιέρο Μπονιπέρτι (Giampiero Boniperti), ετοίμαζε τα
πλάνα του για την καταξίωση της ομάδας, επέλεξε για τη θέση του τερματοφύλακα
τον ήδη 30χρονο διεθνή Τζοφ και η ιστορία τον δικαίωσε. Στα χρόνια που
ακολούθησαν ο Τζοφ -ο πιο αγαπητός τερματοφύλακας των ‘‘μπιανκονέρι’’- ξετύλιξε
το σπάνιο ταλέντο του και μια τεράστια προσωπικότητα η ακτινοβολία της οποίας
παραμένει ως σήμερα εκτυφλωτική.
Αγωνίστηκε στη Γιούβε για 11 σεζόν και
κατέκτησε 6 πρωταθλήματα (1973, 1975, 1977, 1978, 1981, 1982), 2 κύπελλα
Ιταλίας (1979: 2-1 την Παλέρμο και 1983: 0-2, 3-0 τη Βερόνα), αλλά και 1
κύπελλο UEFA, αυτό της περιόδου 1976/77, με την Μπιλμπάο των Αντόνι Γκοϊκοετσέα (Andoni
Goikoetxea) και Ξαβιέρ Ιρουρέτα (Javier Irureta). Μελανά σημεία οι απώλειες του
Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1973 (0-1 από τον Άγιαξ) και το 1983 (0-1 από
το Αμβούργο).
Ο Τζοφ ήταν από τους πιο σημαντικούς παίχτες της ομάδας και από τους στυλοβάτες εκείνης της πορείας-κατάκτησης του Κυπέλλου UEFA, που άρχισε από το Μάντσεστερ όταν και απέκλεισε και τις δυο (!) ομάδες της πόλης, πρώτα τη Σίτυ (0-1, 2-0) και τη Γιουνάιτεντ (0-1, 3-0) και ολοκληρώθηκε απέναντι στο διπλό τελικό με την Μπιλμπάο (1-0, 1-2). Μάλιστα στα ημιτελικά απέκλεισε την ΑΕΚ (4-1, 1-0) στην ξέφρενη και άκρως επιτυχημένη πορεία των «κιτρινόμαυρων» που έφθασε ως τα ημιτελικά.
«Με νίκησε μόνο ο χρόνος…». Έτσι, με
μια φράση σαν επιτάφιο, ο Ντίνο Τζοφ είχε ανακοινώσει στον κόσμο την απόσυρσή
του από τους αγωνιστικούς χώρους τον Ιούνιο του 1983.
Ο “Ατζούρι” Τζοφ
Το 1968, αν και καθυστερημένα, ήρθε
-εν τέλει- και η καταξίωση, με την κλήση του στην Εθνική ομάδα, κάνοντας
ντεμπούτο, στη Νάπολι, σε μια νίκη (2-0) επί της Βουλγαρίας. Μάλιστα την ίδια
χρονιά κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με την Ιταλία. Ο τελικός του
Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος επαναλήφθηκε, μετά την πρώτη ισοπαλία με 1-1, δύο
ημέρες μετά, επικρατώντας με 2-0 των Γιουγκοσλάβων.
Παρότι βασικός στην κατάκτηση του Ευρωπαϊκού το 1968, έμεινε στον πάγκο στα γήπεδα του Μέξικο το 1970, καθώς επιλέχθηκε στη θέση του βασικού τερματοφύλακα ο Αλμπερτόζι. Στη συνέχεια έγινε βασικός στην Εθνική και διατήρησε το απαραβίαστο της εστίας του από τον Σεπτέμβριο του 1972 μέχρι και τον Ιούνιο του 1974, επί 12 συνεχείς αγώνες, που μεταφράζονται σε 1.142 αγωνιστικά λεπτά, μέχρι το εναρκτήριο ματς του Μουντιάλ 1974! Και ήταν η Αϊτή, με το γκολ του Εμανουέλ Σανόν (Emmanuel Sanon), από όλες τις ομάδες του κόσμου, που διέκοψε το ασύλληπτο ρεκόρ του! Παρά το γεγονός ότι διατήρησε το ανέπαφο της ιταλικής εστίας στο Παγκόσμιο, η υπόλοιπη ομάδα δεν ακολούθησε το μοτίβο του, κι έτσι η Ιταλία εγκατέλειψε το Μουντιάλ πολύ νωρίς, στη φάση των ομίλων…
Ο Τζοφ διατήρησε φυσικά τη θέση του βασικού γκολκίπερ της Ιταλίας και στο επόμενο Παγκόσμιο, αυτό του 1978, με τους Ιταλούς να νικούν στη φάση των ομίλων ακόμη και τη διοργανώτρια χώρα του Μουντιάλ και νικήτρια, τελικά, του θεσμού Αργεντινή. Στο μοιραίο ματς όμως με την Ολλανδία, η τρομερή γκολάρα του Άρι Χάαν (Arie Haan) έβαλε τέλος στα ιταλικά όνειρα, με τη Βραζιλία να σφραγίζει περαιτέρω τη μοίρα των Ατζούρι, όταν τους νίκησε στο ματς για την τρίτη θέση του θεσμού…
Επόμενο μεγάλο ραντεβού ήταν η
κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1982. Με συμπαίχτες όπως ο Φραντσέσκο Γκρατσιάνι (Francesco
Graziani), ο Γκαετάνο Σιρέα (Gaetano Scirea), ο Μπρούνο Κόντι (Bruno Conti), ο Μάρκο Ταρντέλι, ο Αντόνιο Καμπρίνι
(Antonio
Cabrini), ο Πάολο Ρόσσι και φυσικά τον 40άρη (αρχηγό) Ντίνο Τζοφ,
κάνεις δεν υπολόγιζε τους Ιταλούς, οι οποίοι κόντρα στα προγνωστικά κατέκτησαν
το τρίτο τους Παγκόσμιο κύπελλο, κερδίζοντας στον τελικό του «Σαντιάγκο Μπερναμπέου»
τη Γερμανία με 3-1.
Ο γερόλυκος Τζοφ πραγματοποίησε
σπουδαίες εμφανίσεις, ενώ πρέπει να επισημανθεί ότι η Ιταλία πέρασε πρώτη από
όμιλο με Αργεντινή, Βραζιλία (2-1, 3-2), ενώ στα ημιτελικά απέκλεισε και τη
δυνατή Πολωνία (2-0). «Καμιά από τις νίκες μου δεν μπορεί να συγκριθεί με του
1982 λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών. Ήμουν σε προχωρημένη ηλικία και ακόμη
αρχηγός σε μια ομάδα που ξεκίνησε μέτρια και έφθασε στον τίτλο», τόνισε ο Τζοφ αργότερα
περήφανος.
Στις 29 Μαΐου του 1983, έπαιξε για
τελευταία φορά με την Εθνική Ιταλίας, στην αναμέτρηση κόντρα στη Σουηδία στο
Γκέτεμποργκ (ήττα με 2-0). Αγωνίστηκε με την Εθνική σε 112 αγώνες της.
Μετά τη λήξη της ποδοσφαιρικής του
καριέρας, ακολούθησε αυτή του προπονητή. Δημιούργησε μια σχολή τερματοφυλάκων
στη Γιουβέντους, την οποία όμως διατήρησε για μικρό χρονικό διάστημα. Κάθισε
στον πάγκο τριών Ιταλικών ομάδων: της Γιουβέντους, από το 1988 έως το 1990,της Λάτσιο από το 1990 έως το 1994, το 1997 και από
το 1998 έως το 2000, αλλά και της Φιορεντίνα, το 2005. Μάλιστα ευτύχησε να
οδηγήσει τους Τορινέζους στην κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA το 1990 στον ιταλικό εμφύλιο με την
Φιορεντίνα (3-1 και 0-0), αλλά και του Κυπέλλου Ιταλίας την ίδια
χρονιά. Το 1998, ανέλαβε την Εθνική Ιταλίας, αλλά έχασε το Ευρωπαϊκό του
2000, όταν το γκολ του Σιλβέν Βιλτόρ (Sylvain Wiltord) στην εκπνοή έστειλε το ματς στην
παράταση (1-2) με το γκολ του Νταβίντ Τρεζεγκέ (David Trezeguet).
Στιγμές για τον Τζοφ
- Είναι ο γηραιότερος παίκτης που κατέκτησε ποτέ Παγκόσμιο Κύπελλο! Ήταν ο αρχηγός της Εθνικής Ιταλίας στα γήπεδα της Ισπανίας το 1982 σε ηλικία 40 ετών, 4 μηνών και 13 ημερών.
- Είναι ο ένας από τους δύο μονάχα γκολκίπερς στην ιστορία που διετέλεσε αρχηγός σε ομάδα που πήρε το τρόπαιο. Ο άλλος ήταν ο συμπατριώτης του, Τζαμπιέρο Κόμπι (Gianpiero Combi), που στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής με τη "σκουάντρα ατζούρα" το 1934.
- Κατέχει το ρεκόρ του απαραβίαστου της εστίας του σε διεθνές αναμετρήσεις για 1.142 λεπτά και 12 ματς, από τον Σεπτέμβριο του 1972 μέχρι και τον Ιούνιο του 1974. Κανείς άλλος γκολκίπερ σε όλο τον κόσμο δεν έχει πετύχει κάτι ανάλογο.
- Συμμετείχε με την ιταλική αποστολή σε 4 Μουντιάλ, έπαιξε κάτω από τα δοκάρια των Ατζούρι σε 3 από αυτά και αναδείχθηκε πρωταθλητής κόσμου το 1982 στην Ισπανία.
- Είναι ο μοναδικός Ιταλός παίκτης που έχει κατακτήσει Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (1968) και Παγκόσμιο Κύπελλο (1982).
- Συνολικά μετράει 570 παιχνίδια στη Serie A, από το ντεμπούτο του στις 24 Σεπτεμβρίου του 1961 μέχρι το αντίο του στις 2 Ιουνίου του 1983.
- Αγωνίστηκε σε 332 συνεχόμενα ματς πρωταθλήματος (!) για λογαριασμό της Γιουβέντους, χωρίς να χάσει ούτε ένα ματς για 11 χρόνια, αν και έχει παραδεχτεί πως σε αρκετές περιπτώσεις έπαιξε με σπασμένα πλευρά.
- Ο 40χρονος Τζιανλούκα Παλιούκα (Gianluca Pagliuca) της Άσκολι τον προσπέρασε στη λίστα με τις περισσότερες συμμετοχές τερματοφύλακα στο Ιταλικό πρωτάθλημα (2ος πλέον ο Τζοφ).
- Διετέλεσε Πρόεδρος της Λάτσιο την περίοδο 1994-1998, ενώ το 2000 έγινε Αντιπρόεδρός της.
- Έχει ανακηρυχθεί από την Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου (IFFHS) ως ο τρίτος σπουδαιότερος τερματοφύλακας του 20ου αιώνα, πίσω μόνο από τους Λεβ Γιασίν (Lev Yiashin) και Γκόρντον Μπανκς (Gordon Banks).
- Η Ιταλική ομοσπονδία, τον ανακήρυξε ως τον κορυφαίο Ιταλό τερματοφύλακα των τελευταίων 50 χρόνων.
- Το 1973 ψηφίστηκε από το περιοδικό France Football ως δεύτερος καλύτερος ευρωπαίος ποδοσφαιριστής, ενώ αποτελεί και μέλος του διεθνούς «Hall of fame».
- Μέχρι και σε γραμματόσημο έφτασε η χάρη του. Ο λόγος για το συλλεκτικό γραμματόσημο που σχεδίασε ο καλλιτέχνης Ρενάτο Γκατούζο (Renato Guttuso) για την κατάκτηση του Μουντιάλ του 1982 από την Ιταλία. Σε αυτό φαίνονται τα χέρια του Τζοφ την ώρα που σηκώνει το τρόπαιο στον αέρα.
- Ο Τζοφ έχει αποκαλύψει ότι οι καλύτεροι παίκτες με τους οποίους έχει συνεργαστεί είναι οι Μισέλ Πλατινί, Ζοσέ Αλταφίνι (José Altafini) και Ομάρ Σίβορι (Omar Sívori), ενώ στο διάστημα που ήταν προπονητής επέλεξε ως αγαπημένο του ποδοσφαιριστή τον Φραντσέσκο Τότι (Francesco Totti).
- "Είναι αλήθεια ότι ο Τζοφ μιλούσε λίγο ή και καθόλου αλλά όταν άνοιγε το στόμα του οι άλλοι το βούλωναν και όχι μόνο οι νέοι, αλλά και οι Πλατινί και Μπόνιεκ. Αυτός είναι ο αρχηγός: ένας που δεν λέει ηλιθιότητες" (Τραπατόνι για Τζοφ σε συνέντευξή του στην "Repubblica").
- "Για πολλούς, ο Ντίνο ήταν έτοιμος για συνταξιοδότηση μετά το Μουντιάλ της Αργεντινής το 1978. Όμως ο χρόνος ήταν γαλαντόμος μαζί του" (Τραπατόνι για Τζοφ).
- "Στο ποδόσφαιρο μετρούν και οι αριθμοί. Μπορεί να ξεκίνησε και να έκλεισε την καριέρα του με πικρό τρόπο σε συλλογικό επίπεδο, αλλά με τη φανέλα της Εθνικής Ιταλίας κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στα 26 του χρόνια και το Μουντιάλ στα 40 του χρόνια. Και όλοι έχουμε χαραγμένο στο μυαλό μας την εικόνα που γραπώνει τη μπάλα στο τελευταίο λεπτό σε κεφαλιά των Βραζιλιάνων στον προημιτελικό" (Τραπατόνι για Τζοφ)
- Ήταν ένας από τους καλύτερους τερματοφύλακες όλων των εποχών με σπουδαία ρεφλέξ, σπάνιες επεμβάσεις, αλλά και εκπληκτικές αποκρούσεις! Ο τερματοφύλακας που ίπταται δεν προκαλεί πια το ενδιαφέρον. Πρέπει μόνο να αποκρούει, ακόμα και με τα πόδια. Έτσι διαμορφώθηκε το «στιλ Τζοφ».
PALMARES
Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)
Επαγγελματική καριέρα
- 1961–1963: Udinese Calcio, 38 (0)
- 1963–1967: Mantova Football Club, 131 (0)
- 1967–1972: Società Sportiva Calcio Napoli, 1430)
- 1972–1983: Juventus Football Club, 330 (0)
Σύνολο καριέρας: 642 (0)
Διεθνής
- 1968–1983: Ιταλία, 112 (0)
- 1988–1990: Juventus Football Club
- 1990–1994: Società Sportiva Lazio
- 1996–1997: Società Sportiva Lazio
- 1998–2000: Ιταλία
- 2001: Società Sportiva Lazio
- 2005: Associazione Calcio Firenze Fiorentina
Τίτλοι
Ως ποδοσφαιριστής
Με την Juventus
- Πρωτάθλημα Ιταλίας: 6 (1972/73, 1974/75, 1976/77, 1977/78, 1980/81, 1981/82)
- Κύπελλο Ιταλίας: 2 (1978/79, 1982/83)
- Κύπελλο UEFA: 1976/77
- Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης: φιναλίστ 2 (1972/73, 1982/830
- Διηπειρωτικό Κύπελλο: φιναλίστ 1973
Διεθνείς
Με την Ιταλία
- Παγκόσμιο Κύπελλο: 1982
- Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα: 1968
Ως προπονητής
Συλλογικοί
Με την Juventus
- Κύπελλο Ιταλίας: 1989/90
- Κύπελλο UEFA: 1989/90
Διεθνείς
Με την Ιταλία
- Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα: φιναλίστ 2000
Προσωπικές Διακρίσεις
Ως παίκτης
- Χρυσός Παίκτης της Ιταλίας από την Ιταλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, για τα 50 Χρόνια της UEFA: Νοέμβριος 2003
- Ψηφοφορία για το Ιωβιλαίο της UEFA: Στη θέση #5
- Χρυσή Μπάλα: επιλαχών 1973
- Μετάλλιο της Τιμής: 1984
- Μέλος της λίστας των 125 Εν Ζωή Καλύτερων Ποδοσφαιριστών του Κόσμου, που συνέταξε το 2004 ο Πελέ, για τα 100 Χρόνια της FIFA: 2004
- Μέλος Καλύτερης Ενδεκάδας Διοργάνωσης Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος: 2 (1968, 1980)
- Μέλος Καλύτερης Ενδεκάδας Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 1982
- Καλύτερος Τερματοφύλακας Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου : 1982
- Χρυσό Παπούτσι ως Ένας Θρύλος του Ποδοσφαίρου: 2004
- Μέλος του Hall of Fame του Ιταλικού Ποδοσφαίρου: 2012
- Μέλος του Sports Walk of Fame του Ιταλικού Αθλητισμού: 2015
Ως προπονητής
- Καλύτερος Προπονητής της Χρονιάς: 1990
- Καλύτερος Προπονητής της Χρονιάς από το περιοδικό «World Soccer»: 2000
Τιμές
- Αξιωματικός 3ης Κλάσης του Τάγματος της Τιμής της Ιταλικής Δημοκρατίας: 1982
- Ανώτερος Αξιωματικός 2ης Κλάσης του Τάγματος της Τιμής της Ιταλικής Δημοκρατίας: 2000
ΠΗΓΕΣ: evrytanika.gr- newsbeast.gr - sport24.gr
